We lopen langs de boulevard en bekijken de totstandkoming van een heuze totempaal. Een immense boomstam wordt fraai besneden. Langs de kust en ook verder in de stad staan verschillen totempalen. De sporen van de Indiaanse geschiedenis zijn hier duidelijk zichtbaar, ook in de straatnamen en de plaatsnamen in de omgeving. (Issaqaw, Sammanish etc). Ik had me dat niet zo gerealiseerd. Vanaf Seattle vertrokken ook de boten naar Alaska en Klonkite (Canada) ten tijde van de goldrush aan het begin van de 20ste eeuw).
Totempaal op Pioneersquare |
We bestijgen de trappen naar first Avenue en staan meteen voor het Art Museum. Een grote bewegend beeld, als een uit zwart papier geknipte pop voor het schaduwtheater vangt de blikken op. Even geen kunst nog, we slenteren verder door de straten en bewonderen de mooie winkels. Het doet heel europees aan allemaal. Op pioneersquare fotografeer ik Piet naast een etalagepop met een moderne kilt. Die kan je daar aanschaffen, maar Piet meent dat een rokje hem niet staat. We lopen een winkel binnen met prachtig houtwerk "the secret life of trees". Ik ben op slag verliefd op een sieradenkist met drie lagen, op de hoeken fraai ingelegd. Het prijskaartje doet de liefde enigszins bekoelen en uiteindelijk stel ik me tevreden met drie houten tolletjes op en plankje. We duiken nog wat galleries in en zien dat de Indiaanse kunst met een moderne twist daarin veel ruimte krijgt. Op een plein met historische panden, veel zwervers en een aantal totempalen gaan we een bakkerij annex lunchshop in en eten wat. Het brood is heerlijk, niet te vergelijken met het kleffe fabrieksbrood aan het ontbijt. We lopen verder over 2de avenue en ik probeer de doorkijkjes naar zee en de dubbele wegen die er voor langs lopen te vangen. We komen aan de Piketmarket. Daar worden verse vis en groente verhandeld in een oud houten galleriegebouw met uitzicht op zee. Het is ook een toeristische attractie van de eerste orde en dus is het er druk en is er veel meer te koop. Bij de bloemenstallen staan nog emmers vol tulpen, one dollar per stem, toemaar. Ze zien er anders uit dan onze tulpen, dikkere en rechtere stelen, en ook andere kleuren. We lopen door op zoek naar de Space Needle waar we al een glimps van opgevangen hebben tussen de gebouwen door, maar nu lijkt het ding zich aan het gezicht te onttrekken. We komen in rustiger buurten en geven het bijna op als we hem echt in het visier krijgen. De zon geeft het op en in de miezer lopen we naar de Europoort van Seattle. Als we de rij voor de lift naar boven zien, besluiten we de stad maar niet van bovenaf te bekijken. Mijn blik was gevallen op een vreemdsoortig roestbruine ronde vorm achter de spaceneadle. Dichterbij gekomen blijkt dat een gebouw van Gehry te zijn en ik val in van de ene verbazing in de andere. Wat een onbeschrijvelijk, niet te bevatten gebouw is dat, met al zijn asymetrische ronde vormen, die soms aan zwerfkeien en dan weer aan een groot hart met afgeknipte bloedvaten doet denken. Anders dan het gebouw in Bilbao is het niet alleen zilverkleurig, maar ook rood, babyblauw, geel en paars. Het bevat 2 musea en het een muziek experience centre, waar je van alles zelf kunt doen, en beluisteren. In de hal zijn permanente videopresentaties van Jimmy Hendriks en Curt Cobain van Nirvana, de grote muzikale zonen van de stad. Het gebouw is een ervaring op zich. Ik probeer het in foto's te vangen, maar dat is eigenlijk niet te doen. nergens doet het zich als een geheel voor. Steeds zie je maar een deel. We lopen terug. Een enorme plensbui jaagt ons een kroeg in. Na en half uur komt de zon weer tevoorschijn en gaan we op zoek naar de parkeergarage waar we voor 6 uur de auto moeten ophalen. Van in de stad blijven eten kan dus geen sprake zijn. De kilometers stadswandeling prikken inmiddels in onze kuiten, dus we willen ook wel. langs een andere route rijden we terug. De maag knort inmiddels en we besluiten snel wat te eten in een van de vele ketens vlak bij het restaurant. Bulls pen wordt het, zo'n nep mexicaans gebouw. Ik kijk ook hier weer mijn ogen uit. Hier zit de doorsnee Amerikaan, met de basebalcap op het hoofd vergroeid en meestal kilo's en kilo's te zwaar. Overal waar je kijkt staat de tv aan, zodat je geen wedstrijd hoeft te missen. Lichtreclames vrolijken de zaak op. De sfeer is oke en de bediening, zoals altijd opgewekt. Van dit meisje kan ik het verdragen. Lijkt bij haar te passen. De stake is veel te groot, maar verbazingwekkend lekker! En dat voor 10 dollar, nog salade erbij, ookal is die in dressing verdronken en vers garlic bread. Voldaan rollen we het hotel binnen, proberen dapper de avond door te komen met boeken en tv maar om 9 uur slapen we allebei. Seattle, we'll be back.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten